තැන තැන නිසල වන මිනිස් ජීවිත

පින්බර ඇසළ පුන් පොහෝ දින ගෙවී යන්න­ටත් පෙර අස­න්නට ලැබුණේ මිනිස් ඝාතන පිළි­බඳ පුවත්ය. ශ්‍රී ලංකාව කොච්චර පුංචි රටක් වුණත් මේ රටේ සිදු­වන මිනිස් ඝාත­න­ව­ලින් නම් අඩු­වක් නැහැ. සම­හර මිනිස් ඝාතන ගැන අහද්දී ඇඟ කිලි­පොළා යනවා. මොකද ඒ තර­ම­ටම ඒ මිනිස් ඝාතන සාහ­සි­කයි. දරු­ණුයි. කවර ජාති­යක, කවර ආග­මක වුණත් කිසිම පුද්ග­ල­යෙක්ට බැහැ තවත් කිසිම පුද්ග­ල­යෙක්ගේ ජිවි­ත­යක් නැති කරන්න. හැබැයි මේ සිදු­වීම් වර්ත­මා­නය වෙන­කොට දිනෙන් දින වැඩි වෙනවා. කව­දාද මනුස්ස ඝාත­න­යක් පිළි­බඳ ප්‍රවෘ­ත්ති­යක් අස­න්නට නොලැ­බුණේ? ඒ තර­මට අද සමා­ජය පිරි­හිලා. මිනිස්සු ප්‍රච­ණ්ඩ­ත්ව­යට නැඹුරු වෙලා. අද මිනි­ස්සු­න්ගෙන් මානු­ෂි­ක­ත්වය හොයන්න ගොඩක් අමා­රුයි. තාක්ෂ­ණයේ දියු­ණු­වත් එක්ක වගේම මිනි­ස්සුන්ගෙ ජීවන රටාවේ තියෙන විවි­ධා­කාර විෂ­මතා එක්ක මිනි­ස්සුන්ගෙ සංවේ­දී­කම,කරු­ණාව වගේ හැඟීම් හද­ව­ත්ව­ලින් බැහැ­රට ගිහින්. මිනිස්සු කොච්චර ක්‍රෑර වෙලා ද කිය­න­ව­නම් දරුවො මවු­පියෝ මරන තැනට පත්වෙලා. මවු­පියෝ දරුවො මරන තැනට පත්වෙලා. සහෝ­දර සහෝ­ද­රියෝ, යාළුවෝ මරා­ග­න්නවා. හැබැයි මේ ඝාත­න­වල අඟ­මුල හොයල බැලු­වම පොඩි පොඩි හිත් අම­නා­ප­ක­ම්ව­ලට තමයි වැඩි හරි­යක් මිනිස් ඝාතන වෙලා තියෙන්නෙ. එක්කො බහි­න්බ­ස්වී­මක් දුර­දිග ගිහින්. එහෙම නැත්නම් මොකක් හරි පළි­ගැ­නී­ම­කට.

මේ හැම­තැ­න­දීම මිනි­ස්සුන්ට මිනිස්සු ගැන පාල­න­යක් හෝ ඉව­සී­මක් නෑ. ක්ෂණික කෝපය තමයි සිය­ල්ලට හේතුව කියලා පෙර­හර ගියාට පස්සෙ ඔවුන්ට තේරෙන්නෙ. වෙඩි තැබී­මක්, ආයු­ධ­ව­ලින් පහර දිලා මිනිස්සු ඝාත­නය කිරීමේ සිදු­වී­මක් ගැන ඕනෑ­ත­රම් අහන්න දකින්න පුළු­වන්. මේ සියල්ල මිනිස්සු සැල­සුම් කරන්නේ ඉතා සූක්ෂ්මව. මොකද වර්ත­මා­නයේ තාක්ෂ­ණය දියු­ණුයි. මිනි­ස්සුන්ගෙ චින්ත­න­යත් ඒ සමඟ වෙනස් .මිනි­ස්සුන්ට තමන් ගැන පාල­න­යක් නැහැ. ඒ වගේම බල­ලෝ­භය, ඊර්ෂ්‍යාව, තණ්හාව වගේ හැඟී­ම්ව­ලින් මිනි­ස්සුන්ගෙ හිත් පිරිලා. ඝාතන සිදු කිරීමේ උප­ක්‍රම කෙත­රම් සූක්ෂ්ම වුණත් ඔවුන් නීතියේ රැහැ­නට හසු­වීම වළ­ක්ව­න්නට කිසි­වෙ­කු­ටත් බෑ. කෙසේ වුවත් අද දවස වෙන­කොට මිනිස් ඝාත­න­වල සැල­කිය යුතු වර්ධ­න­යක් සිදුවී අව­සන්.

මේ තත්ත්වය ඉදි­රි­ය­ටත් මේ ආකා­ර­ය­ටම පැව­ති­ය­හොත් ලංකාව කියන්නෙ තවත් එක් චිකා­ගෝ­වක් පම­ණක්ම වෙයි. මොකද මිනි­සුන්ගේ ජීවිත සෙල්ල­ම්බඩු වගේ තැන් තැන්වල විනාශ වෙලා යනවා. එක් කාල සීමා­වක අවි ගත්තෝ එකි­නෙකා මරා ගන්නා අත­ර­තුර ඇතැම් මිනි­සුන් සුළු ආර­වුල් පවා නතර කරන්නේ මිනිස් ඝාතන එකක් හෝ දෙකක් හමාර කර­මින්. ඉතින් අද පාතා­ලයේ මිනිස් ඝාතන අභි­භවා සාමාන්‍ය ජනයා, තම හිත­ව­තුන් එකි­නෙ­කාගේ දිවි අහිමි කිරීම තෝරා­ගෙන තිබෙ­නවා. මිනිස් ඝාත­න­යක් පිළි­බඳ අස­න්නට නොලැ­බෙන දිනක් කව­දා­දැයි කිව නොහැකි තර­මට මෙකී මනුෂ්‍ය ඝාතන සිදු­වීම් වර්ධ­නය වී අව­සන්.