ටවර් රඟ­හල රට සතු­ කළ පුරෝ­ගා­මියා

නිවෙසේ ආලි­න්ද­යට ගුවන් විදු­ලිය එන්නට පෙරා­තුව, මැද කාම­ර­යට රූප පෙට්ටිය එන්නට පෙරා­තුව, නග­රයේ සින­මා­ශා­ලා­වට සින­මා­පට එන්නට පෙරා­තුව, අපේ සිත් සතන් සැන­සුවේ නාට්‍ය කලා­වයි. මේ රටේ නාට්‍ය කලාව ගැන කතා කරන විට එක්තරා විශිෂ්ට යුග­යක් සනි­ටු­හන් කළේ ටව­ර්හෝල් නාට්‍ය කලා යුග­යයි. ඉන් වේදි­කා­රූඪ වූ “නළු නිළි” පර­පුර අපේ මන­සට ගෙන­දුන් ආග­මික පුන­රු­දය, ජාතික සංහි­ඳි­යාව, නිද­හසේ පුන­රු­ත්ප­ත්තිය, ශ්‍රී ලංකා­වාසී සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජන විඤ්ඤා­ණය ඔප­වත් කර­මින් ඇති කළ පුන­රු­දය අදත් අපට කිසි­සේත් බැහැර කර­න්නට නොහැ­කිය. ඒ පුන­රුද යුගයේ අපට අම­තක කර­න්නට නොහැකි චරි­ත­යකි ටව­ර්හෝල් නාට්‍ය ශිල්පි කේ.ඒ. එඩ්වින් පෙරේරා මහතා. ඔහුගේ 53වැනි ගුණ­ස­ම­රුව මේ මස 26දාට යෙදී ඇත.

වයස අවු. 12ක ළම­යකු වශ­යෙන් මුලින්ම සහෝ­ද­රයා හමු­වී­මට ටවර් රංග ශාලා­වට ප්‍රවිෂ්ට වන අපේ කතා­නා­ය­ක­ව­රයා ඒ ගමන සිහි­පත් කරන්නේ මෙසේය.

“වර්ෂ 1926 සහෝ­ද­රයා බැලී­මට ටවර් ශාලා­වට පැමිණි මට එහිම නත­ර­ව­න්නට සිදු­වූයේ කුඩා ළමුන්ගේ නැටුම් දැකී­මෙනි. ළම­යින්ගේ නැටුම් පුහු­ණුව බල බලා අයියා ළඟින් සිටි මා බුටා­බායි නමැති ගුරු­ව­රයා දැක අයි­යාට කියලා මාව ඒ කණ්ඩා­ය­මට ඇතුළු කරවා ගත්තේය. ළම­ය­කුගේ අඩු­වට ‘භූරි­දත්ත’ නාට්‍යයේ නැටු­ම්ව­ලින් පළ­මු­වෙන්ම වේදි­කා­වට පිවි­සු­නෙමි.”

බලි­වාලා වික්ටෝ­රියා පාර්සි නාට්‍ය සංග­මයේ නැටුම් ඇදු­රකු වූ ඉන්දීය කලා­ක­රු­වකු වන බුටා­බායි කලා­ක­රුවා එදා මෙතු­මාගේ කලා හැකි­යාව දුටු­ව­නින්ම හැඳි­න­ගෙන ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාවේ ඒ දින­වල ඔහු නැටුම් ඉගැන්වූ තරුණ ළමා සමූහ නළු කණ්ඩා­ය­ම­ටද (1927-1930) බඳ­වා­ගෙන කත­කාලි, මණි­පුරි, භරත වැනි නාට්‍ය නෘත්‍ය ශිල්ප උගන්වා භූරි­දත්ත නාට්‍ය­යෙන් කර­ලි­යට පත්කළ මේ දරුවා පසු­ක­ලෙක ඇද වැටී තිබුණු ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාව ගොඩ­නංවා එයට පුන­ර්ජී­වය ලබාදී පැරැණි නළු නිළි පර­පු­රට ඉම­හත් සේව­යක් කරාවී යැයි ඔහු පවා එදා නොසි­ත­න්නට ඇත.

ළමා සමූහ නාට්‍ය කණ්ඩා­ය­මට 1926දී එක්වූදා පටන් වසර 46ක කාල­යක් (1926-1972) ටවර් රඟ­හ­ලට තම දිවි­යම රංග­න­යෙන් කැප කරන මොහු එම රංග ශාලාව රජ­යට පව­රා­ගන්නා තෙක් ගෙන­යන්නේ මහත් අර­ග­ල­යකි. රංග­න­යෙන් වේදි­කාව වර්ණ­වත් කළ එඩ්වින් පෙරේරා නළු නිළි සුභ­සා­ධ­නය, පැරණි නාට්‍ය සංර­ක්ෂ­ණය කිරීම, කුඩා ළමුන්ට ඒවා පුරුදු පුහුණු කිරීම, සිදා­දි­යෙන් හද්දා පිටි­ස­රට නාට්‍ය කලාව රැගෙ­න­යාම මෙන්ම ටවර් රඟ­හල වේදිකා නාට්‍ය කලාවේ මහ­ගෙ­දර බවට පත් කරවා පසු­කා­ලී­නව අස­ර­ණව දුක් සුසුම් හෙල­න්නට වූ එහි නළු නිළි පර­පු­ර­ටද සුභ­සා­ධ­නය සලසා ඔවුන්ගේ ජීවිත මෙන්ම ටවර් රඟ­හ­ලද සුර­ක්ෂිත කර­න්නට ගත් තැත අප ආඩ­ම්බ­ර­යෙන් සිහි­පත් කළ යුතුය. ඒ පිළි­බඳ දියත් කළ අර­ගල එදා දින­මිණ, ලංකා­දීප, ඇත්ත පුව­ත්ප­ත්වල පළවූ අයු­රුත් කොළඹ මහ­න­ගර සභා පරි­ශ්‍ර­යේදී මෙන්ම නියෝ­ජිත මන්ත්‍රී මණ්ඩ­ල­යේ­දීත් හඬ නැඟූ අයුරු අදත් අප මතක අතර ශේෂව ඇත.

මුලින්ම භූරි­දත්ත නාට්‍ය­යෙන් රංග­නය ඇරඹූ මේ කලා ශිල්පියා එතැන් පටන් පද්මා­වතී, ඔතෙලෝ, විජ­යබා, දුප්ප­තාගේ දුක, කපටි ධන­ප­තියා, කැප්පෙ­ටි­පොළ, මායා­දුන්නේ, ධාතු­සේන (ගුවන් විදුලි සංස්ථාවේ ප්‍රථම නාට්‍යය – 1956), සමුද්‍ර දේවි, සිරි­ස­ඟබෝ, සිවම්මා ධන­පාල, සංකර තරු­ණිය, ලක්ෂ හතර, විජය, ගහල කොල්ලා, වෙස්ස­න්තර, රොඩී කෙල්ල, අල­කේ­ශ්වර, නිර්මලා, විධුර, රාමා­ය­ණය, සුවි­නීත භාර්යා ආදී නාට්‍ය රාශි­ය­ක­ටත් හිටපු නිවාස හා ඉදි­කි­රීම් අමා­ත්‍ය­ව­ර­යකු වූ බී. සිරි­සේන කුරේ මහ­තාගේ සොහො­යුරු බී. නන්ද­සේන කුරේ මහ­තාගේ සැප­තක් සොයා චිත්‍ර­ප­ට­ය­ටත් රංග­න­යෙන් දායක විය.

රංග කලාව ප්‍රගුණ කිරී­මේදී තම දක්ෂ­තා­වය පෙන්නුම් කළා සේම ටවර් රඟ­හල ජාතිය සතු කිරී­මේදී ඔහු ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාව 1964 සැප්තැ­ම්බ­ර­යේදී තමන් මුල්වී නැවත අර­ඹ­මින් අභීත සට­නක්ද දියත් කළේය. විටින් විට විවිධ හැල හැප්පී­ම්ව­ලට ලක්වූ ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාව ආර­ම්භයේ සිටම එහි කාරක සභි­ක­යකු ලෙසත් පසු කලෙක එහි කළ­ම­නා­කරු ලෙසත් ඔහු නිල­තල හෙබ­වීය. 1965 දී පළාත් පාලන නියෝජ්‍ය අමා­ත්‍ය­ව­රයා ලෙස සිටි ආර්. ප්‍රේම­දාස මහතා සම­ඟත්, එවක අධ්‍යා­පන හා සංස්කෘ­තික අමාත්‍ය අයි.එම්.ආර්. ඊරි­ය­ගොල්ල මහතා සම­ඟත් සම්බ­න්ධ­කම් පව­ත්ව­මින් ටවර් රඟ­හල වර්ත­මාන තත්ත්ව­යට ගැනී­මට දැඩි කැප­වී­මක් මේ කලා­ක­රුවා දියත් කළේය. 1956 දී එවක කැල­ණිය මන්ත්‍රී­ව­රයා ලෙස කට­යුතු කළ ජේ.ආර්. ජය­ව­ර්ධන මහතා සමඟ සමීප සම්බ­න්ධතා පැවැත්වූ එඩ්වින් පෙරේරා මහතා ඓති­හා­සික කැලණි පාග­ම­න­ටද සහ­භාගි වූවෙකි. 1965 ක්‍රියා­ත්මක වූ ගුවන් විදුලි කොමි­ෂන් සභා­ව­ටද ටව­ර්හෝල් වෙනු­වෙන් කරුණු ඉදි­රි­පත් කළ ඔහු තමන්ගේ උත්සා­හ­යෙන් මුල් වතා­වට පැරණි නාට්‍ය ගුවන් විදු­ලියේ ප්‍රචා­රය කිරී­ම­ටද පිය­වර ගත්තේය.

ටවර් රඟ­හල හා එඩ්වින් පෙරේරා අතර තිබූ නොනැසී පවත්නා සම්බ­න්ධය මඳක් මතක් කළ යුතුය. 1931 දී එහි මුල් අයි­ති­ක­රු­ව­න්ගෙන් දකුණු ඉන්දීය චිත්‍ර­පට ගෙන්වීම සඳහා මෙම රඟ­හල ගන්නේ පර්සි­යානු ජාති­ක­යෙකි. 1947 දී ඔහු­ගෙන් එය චිත්‍ර­පට පෙන්වීම සඳහා වෙන්ක­ර­ගති. එහිදී ප්‍රධා­න­තම කොන්දේ­සිය වී තිබුණේ සති­ය­කට වරක් කුමක් හෝ නාට්‍ය­යක් එහි රඟ­දැ­ක්විය යුතුය යන්නය. ඔවුන් ඒ කාර්ය­යන් උල්ලං­ඝ­නය කර­න්නේය. එය චිත්‍ර­පට සඳහා පම­ණක් මුදා­හ­රි­න්නේය. එවන් යුග­යක ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභා­වට නැවත පණ දෙමින් එහි ඉපැ­රැණි නළු නිළි පිරිස එක්කර ගනි­මින් එහි ලේකම් ධුර­යට පත්වූ එඩ්වින් පෙරේරා මහතා ඉපැ­රැණි නාට්‍ය කලා­වත් ටවර් රඟ­හ­ලත් බේරා­ගැ­නීමේ අර­ග­ල­යට මූලි­ක­ත්වය ගත්තේය.

කතෘ අයිතිය >>> LAKE HOUSE

වීර­සිරි බටු­ව­න්තු­ඩාව